Neyse ki

Makyaj malzemeleri: Çirkinsin
Topuklu ayakkabı: Kısasın
Öğretmen: Aptalsın
Polis: Suçlusun
Kadın: Erkeksin
Erkek: Kadınsın
Savaş: Hiç olmadı
Dudakların: Dilim
Saçların: Dalgalı

Bakmak, görmek, bilmek
acı veriyor.
Canlılar, hareket eden eşyalar
acı veriyor.
Neyse ki ölüm dolduruyor
Hayatın boşalttıklarını.

Ben söylemem

Buzun yaktığını bilmeyenler var.
Buz mavisi gözlerinin nasıl
Güneşten kopmuş bir parça gibi
Dokunduğu yeri erittiğini
Ben hiç kimseye söylemem merak etme.

Soğuğun deriyi pul pul yaptığını
Soluk yüzlü bir tanrıça gibi
Yeryüzünün en el deymemiş yerinde yaşadığını
Kendini ve yaşamı nasıl yeniden var ettiğini
Ben hiç kimseye söylemem.

Günahlarının yanaklarına düşmüş izlerini
Onları kendi günahlarıma sakladığımı
Kimsenin böyle güzel günahları
Ve çilleri olmadığını
Söylemem ben kimseye.

Sevmeyi ve sevişmeyi bilmediğini
Yayından boşalan bir ok gibi
Havayı nasıl yırttığını
Havayı yırtarken o ok gibi titrediğini
Ben kimseye söylemem.

Yabani hayvanların öfke ve sevgi dolu olduklarını
İnsanların bunların içine pamuk doldurduğunu
Senin yabani bir kedi olduğunu
Ben söylemem,
                          sana bile...

"An"

Her "an" ölen insan
Neden korkar "an"ın kaybolmasından?
Zamandan sıyrılmak
                                 ölümle gelecekse
Ve asıl ölüm
                     zamanın var olmasıysa
Neden korkar toprak olmaktan?