Çığlıklar yükseliyor karşı daireden
Ruhları acı çekiyor olmalı.

Onları duymayalım diye konuşuyoruz,
Şükrediyoruz içimizde düğümlenen çığlıklarımıza...

Korkuyoruz zayıf olmaktan,
Güçlü görünmeye çalışıyoruz.

Doğa...
O affetmiyor bizi,
İzin vermiyor sağırlığımıza.

Deli gibi esiyor rüzgar,
Çığlıkları bize duyurmak için.

Çığlık mı esiyor rüzgar mı?
Bilmiyoruz, bu konuda hiç konuşmuyoruz.

Çığlıklardan en uzak odalarda
Ölü gibi yatıyoruz,
Ve ölemeden uyanıyoruz tekrar...

Kör bir bıçak gibi, vicdan
Ölümümüze bile sebep olmuyor...

BİLMEDEN

İnsan en çok kendinden sıkılır.

gider ona,   

               buna

                       ve şuna

anlatırsın derdini.

Karşındakiler değişse de 

değişmez hikayen.

Gülüşünü görmeden

dudağını ıslatan da vardır.

Defalarca gülüşünü görüp

gözyaşlarını görmeyen de...

                                                       Güneşten bir ok fırladı,
                                                       Evin her yanına saplandı...